| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Gambit
Administrator
Dołączył: 02 Paź 2007
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Łódź
|
 Wysłany: Wto 21:30, 02 Paź 2007 Temat postu: Dydaktyka ogólna. Wtorki |
|
|
Tematy do wyboru:
Tradycje i współczesne przemiany dydaktyki. Co to dydaktyka?
Dydaktyka a nauki pedagogiczne.
Przemiany filozofii edukacji a dydaktyka.
Transformacje życia społecznego a edukacja.
Obszary przemian dydaktyki.
Kwestie aksjologiczne (filozofia o wartościach) dydaktyki.
Trochę literatury do tego...
"Słownik pedagogiczny" Wincenty Okoń.
"Nowy słownik pedagogiczny" Wincenty Okoń.
Encyklopedie pedagogiczne, wychowania, powszechne.
"Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej" Wincenty Okoń.
"Tendencje w dydaktyce współczesnej" red. K Denek i F Bereźnicki (Toruń 98r)
"Przemiany Oświaty" T. Lewowicki 94r. wyd2.
Jeśli coś mi umknęło to poprawcie.
Post został pochwalony 0 razy
Ostatnio zmieniony przez Gambit dnia Sob 13:43, 13 Paź 2007, w całości zmieniany 1 raz
|
|
| Powrót do góry » |
|
 |
|
|
 |
Gość
|
| Wysłany: Wto 21:56, 02 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
|
odrobimy, mamy tydzien:)... dobra to kto co robi?
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Gambit
Administrator
Dołączył: 02 Paź 2007
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Łódź
|
| Wysłany: Czw 17:40, 04 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
Tyle znalazłem na dwa nawet tematy... Chyba pomysł z wrzucaniem do netu nie był genialny... Bitą godzinę siedziałem i ładowałem...
1 [link widoczny dla zalogowanych]
2 [link widoczny dla zalogowanych]
3 [link widoczny dla zalogowanych]
4 [link widoczny dla zalogowanych]
5 [link widoczny dla zalogowanych]
6 [link widoczny dla zalogowanych]
7 [link widoczny dla zalogowanych]
8 [link widoczny dla zalogowanych]
9 [link widoczny dla zalogowanych]
10 [link widoczny dla zalogowanych]
11 [link widoczny dla zalogowanych]
12 [link widoczny dla zalogowanych]
13 [link widoczny dla zalogowanych]
14 [link widoczny dla zalogowanych]
15 [link widoczny dla zalogowanych]
16 [link widoczny dla zalogowanych]
17 [link widoczny dla zalogowanych]
18 [link widoczny dla zalogowanych]
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
lalalalalalalala
Gość
|
| Wysłany: Czw 20:05, 04 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
|
z imagashaka kasuja po pewnym czasie.. -_-'
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
lalalalalalalala
Gość
|
| Wysłany: Czw 20:09, 04 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
|
ale i ta jest git (dzieki:)) tylko dobra opcja bylo by zalozenie serva jakiegos, akurat pod stronke.. bylo by latwiej, bo z imaga to ciezko nie raz włazi
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Gambit
Administrator
Dołączył: 02 Paź 2007
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Łódź
|
| Wysłany: Czw 22:05, 04 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
No przepraszam. Ja się na tym nie znam tak dobrze. Jak wiecie na fora.pl można założyć forum dosłownie jak maila. Jeśli ktoś z was się zna na tworzeniu stron internetowych to bardzo fajnie by było gdyby coś zadziałał 
Możecie się rejestrować, albo chociaż wpisywać imię zamiast lalalala?
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Gambit
Administrator
Dołączył: 02 Paź 2007
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Łódź
|
| Wysłany: Sob 13:42, 13 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
Kolejne tematy: wszystko dotyczy Herbarta
1. Zrekonstruuj herbartowską koncepcję nauczania wychowującego.
2. Pojęcia i istota celu nauczania według Herbarta.
3. Teoria zainteresowań, a proces nauczania.
4. Teoria nauczania, a teoria dyscypliny.
5. Nauczanie formalne - istota i etapy: jasność, kojarzenie, system, metoda.
Literatura:
J. F. Herbart, Pisma pedagogiczne, Wrocław 1967
B. Nawroczyński, Dzieła wybrane, tom II --> zasady nauczania, Warszawa 1997
red. A. Mońka-Stańkowa.
W jednym z linków powyżej jest kilka informacji o Herbarcie, chyba w drugim, albo trzecim.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Czarna Dalia
Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 27
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Chechło II (Pabianice :P)
|
| Wysłany: Sob 11:02, 27 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
podobno "Nie ma cierpienia, którego by nie złagodził kwadrans lektury.", ale kto by wierzył Mauriacowi... 
Czy ktos moglby mnie olśnić, co w koncu mamy zadane na TEN wtorek dydaktyki? Bo własnie siadłam z zeszytem i stwierdzam , że się kompletnie nie oientuję w tym moim artystycznym gąszczu rysunków, krzyżyków, skreślen i skrótów myślowych...
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Gambit
Administrator
Dołączył: 02 Paź 2007
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Łódź
|
| Wysłany: Sob 13:26, 27 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
Masz znaleźć w słownikach i encyklopediach pojęcia: Nauczanie, uczenie się (koncepcja K. Kruszewskiego), proces dydaktyczny (pojęcie, czynniki), kształcenie, samokształcenie, proces kształcenia, proces samokształcenia, zmiana, wiedza, podmiotowość.
Gościu polecał szczególnie Nowy słownik pedagogiczny W. Okonia.
Mamy jeszcze przybliżyć sobie biografie, dzieła i poglądy tych gości:
Kazimierz Sośnicki
Bogdan Nawroczyński
Antoni Bolesław Dobrowolski
Tadeusz Nowacki
Józef Półturzycki
Krzysztof Kruszewski
Trzej pierwsi to 20-lecie międzywojenne, kolejni zaś to współcześni twórcy.
Tyle na ten tydzień.
Za dwa tygodnie mamy przeczytać to co zapisane mam w ten sposób:
Sztuka nauczania, tom I, red. K. Kruszewski, Czynności nauczyciela, 2004r., roz. III o nauczaniu i uczeniu się w szkole, pkt. Proces dydaktyczny.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Czarna Dalia
Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 27
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Chechło II (Pabianice :P)
|
| Wysłany: Nie 17:09, 28 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
Wrzucam tu moje wypociny.
Jak ktos ma cos jeszcze, niech daje
Nauczanie to planowa i systematyczna praca nauczyciela z uczniami mająca na celu wywołanie pożądanych, trwałych zmian w ich postępowaniu, dyspozycjach i całej osobowości pod wpływem uczenia się i opanowywania wiedzy.
Jest to czynność INTENCJONALNA, czyli ma za cel sprawić, by uczenie było dla ucznia czynnością podmiotową. Nauczanie wiąże się z wychowaniem.
- całościowe (inaczej globalne, łączne)
- elemenatarne (początkowe, wczesnoszkolne)
- łączne (kierunek dydaktyczny traktujący treść i metody pracy w klasach początkujących jako określone treści dydaktyczne)
- podające (podawanie dodatkowych materiałów do nauczenia)
- problemowe
- programowe (jego twórcą jest B.F. Skinner, opiera się ono na odpowiednio ułożonym programie zawierającym powiązane ze sobą logiczne dawki informacji na dany temat)
- przedmiotowe ( podział treści nauczania na poszczególne przedmioty)
- wielopoziomowe ( forma organizacyjna nauczania, w której nauczyciel dostosowuje zadania i rodzaj ich trudności oraz czas pracy dla dwóch lub trzech grup uczniów)
Uczenie się to proces, w którego toku na podstawie doświadczenia, poznania i ćwiczenia powstają nowe formy zachowania się i działania lub zmieniają się formy wcześniej nabyte. Jest to jedna z podstawowych form działalności ludzi, obok pracy, zabawy i działalności społeczno – kulturowej. Istnieją różne teorie uczenia się, jak
1) Asocjacjonizm
2) Teoria postaci
3) Pawłowizm
4) Operacjonizm
To także układ czynności nauczyciela i uczniów. Dzieli się na takie rodzaje:
- całościowe ( pamięciowe opanowywanie danego materiału, na przykład utworu literackiego, przez jego wielokrotne powtarzanie)
- uczenie się częściami ( pamięciowe opanowywanie kolejnych fragmentów danego materiału, na przykład wiersza – jego zwrotek lub roli teatralnej)
- mimowolne (dokonywane mimochodem obserwacje, refleksje, niezamierzone uczenie się)
- przez naśladowanie (naśladownictwo)
- uczenie się na metodzie prób i błędów.
Kształcenie to jedno z najmniej jasnych pojęć pedagogicznych (taaak, nam studentom, znacznie to ułatwia sprawę >.<”) , można przyjąć, że to system działań zmierzających do tego, aby uczącej się jednostce umożliwić:
a) poznanie świata, jaki stworzyła natura i jaki zawdzięczamy kulturze, włącznie ze sztuką, nauką i techniką
b) przygotowanie się do zmieniania świata przez rozwinięcie kwalifikacji fizycznych i umysłowych, zdolności i uzdolnień, zamiłowań i zainteresowań oraz potrzeb i umiejętności samokształceniowych
c) ukształtowanie indywidualnej osobowości przez rozwinięcie postaw twórczych oraz osobistego stosunku do wartości moralnych, społecznych, poznawczych, artystycznych i religijnych.
Tak rozumiane, obejmuje całą strukturę duchową człowieka, a zatem całość jego osobowości, obejmuje sferę emocjonalną i działania praktycznego. Kształcenie dzieli się na:
- dorosłych
- formalne (dawniej rodzaj kształcenia opartego przede wszystkim na rozwijaniu umysłu i zdolności poznawczych wychowanków, inaczej formalizm dydaktyczny, obecnie to system kształcenia oparty na stałych pod względem czasu i treści nauki w formach [klasy, podręczniki, programy], prowadzący od szkoły podstawowej wzwyż)
- incydentalne (trwający przez całe życie proces mimowolnego, nieplanowanego nabywania wiedzy, umiejętności, wiadomości, zdolności, przekonań na podstawie codziennego wykształcenia i wpływów wychowawczych)
- korespondencyjne (inaczej zaoczne, polegające na samodzielnej realizacji przez uczącego się w stosownym dla niego tempie, z dala od uczelni)
- modułowe (rodzaj kształcenia, który obejmuje treści kształcenia w moduły)
- nieformalne (świadoma, zorganizowana działalność kształcąco – wychowująca, prowadzona poza ustawowym systemem szkolnym)
- ogólne (opanowywanie podstawowej wiedzy , będącej biletem do uczelni wyższych)
- politechniczne ( techniczne, z wykorzystaniem narzędzi pracy)
- równoległe ( odbywa się przez stale wzrastający wpływ środków masowego przekazy typu radio, telewizja, prasa, kina, teatry, muzea – ich atrakcyjność sprawia, że coraz chętniej się po nie sięga)
- specjalne ( dla ludzi z zaburzeniami psychicznymi lub fizycznymi)
- stacjonarne (organizacje kształcenia typu studia)
- ustawiczne (to ciągły proces doskonalenia się i nabywania nowych kwalifikacji)
- wczesnoszkolne (elementarne)
- wielostronne (rozbudzenie i rozwinięcie zdolności poznawczych, motywacji i życia uczuciowego oraz zdolność do twórczej działalności praktycznej, co wpływa na rozwój osobowości wychowanków
- zawodowe (uczenie się do wykonywania określonego zawodu)
Samokształcenie, inaczej samouctwo, to osiąganie wykształcenia przez działalność, której cele, treść, warunki i środku ustala sam podmiot. Rzadko występuje w czystej postaci, dość często jest powiązane z pracą w szkole. To także zdobywanie wykształcenia ogólnego (wg teorii A.B. Dobrowolskiego) lub wraz z kształceniem własnej osobowości wg jakiegoś ideału ( tak rzecze W.Okiński)
Wiedza to treści utrwalone w umyśle w rezultacie gromadzenia doświadczeń i uczenia. Obejmuje wszystkie formy świadomości społecznej, także najwyższą – naukę, jak i również ideologię, religię, magię; wiedza ta może zatem być racjonalna bądź irracjonalna, prawdziwa lub fałszywa. Dzieli się na praktyczną i teoretyczną.
Podmiot to jednostka ludzka, mająca poczucie własnej odrębności wobec innych osób i otaczającego ją świata, poznająca ten świat i nań oddziałująca, kierująca się własnym postępowaniem, odpowiedzialna za własne decyzje oraz przestrzeganie norm moralnych i prawnych, ustalonych przez społeczeństwo.
1. «nadrzędna część zdania nazywająca osobę, rzecz lub zjawisko, o którym się w zdaniu orzeka»
2. «osoba aktywna, uczestnicząca w czymś»
3. filoz. «umysł poznawczy w przeciwieństwie do przedmiotu, który jest poznawany»
4. «osoba fizyczna lub prawna mogąca mieć prawa i obowiązki»
NAZWISKA
Krzysztof Kruszewski (ur. 30 marca 1939) - pedagog, polityk. Profesor zwyczajny, kierownik Pracowni Dydaktyki Szkoły Wyższej na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się zagadnieniami dydaktyki ogólnej i dydaktyki szkoły wyższej. Autor licznych publikacji z tego zakresu. Tłumacz wielu książek istotnych dla utrzymania więzi pedagogiki polskiej z pedagogiką światową. Od 1973 był związany z aparatem partyjnym PZPR. Od 1979 był profesorem UW. W okrsie od 3 kwietnia 1980 do 12 lutego 1981 był ministrem oświaty i wychowania w rządach Edwarda Babiucha i Józefa Pińkowskiego.
Kazimierz Sośnicki (ur. 11 stycznia 1883 we Lwowie, zm. 11 czerwca 1976 w Gdańsku), pedagog, dydaktyk, filozof, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza, Uniwersytetu Mikołaja Kopernika i Uniwersytetu Gdańskiego.
Elementy biograficzne [edytuj]
Był synem Maurycego, stolarza, i Emilii Delfiny z Pliszewskich, krawcowej; zdał egzamin dojrzałości w 1902 roku, studiował następnie filozofię, fizykę i matematykę na Uniwersytecie Lwowskim. Pracował jako wykładowca matematyki, fizyki i filozofii w gimnazjach lwowskich, potem w Inst. Wyższym Naukowo-Wychowawczym (przygotowującym nauczycielki) w Sanoku.
Obronił prace doktorską z filozofii i matematyki w 1910 ("Wyjaśnienie i opis w badaniach naukowych", Przegląd Filozoficzny, 13: 1910 zeszyty. l-2) napisanej pod kierunkiem Kazimierza Twardowskiego. W 1911 wyjechał do Paryża, gdzie słuchał wykładów z filozofii, psychologii i pedagogiki, w 1912 przebywał w Berlinie, Lipsku, Wiednia i Zurychu
Praca naukowa [edytuj]
Sośnicki działał w Polskim Tow. Filozoficznym, opublikował Zarys logiki (1923) - podręcznik dla klas wyższych szkół średnich i Zarys dydaktyki (1925) - podręcznik dla seminariów nauczycielskich. Wykładał na wydziale pedagogiki Uniw. Lwowskiego, wyjeżdżając w tym okresie niejednokrotnie za granicę.
Jako rozprawę habilitacyjną przedstawił Podstawy wychowania państwowego (1933), pierwszą w literaturze polskiej próbę filozoficznego ujęcia tego problemu. Za najważniejszy cel wychowania uznał wytworzenie zachowań przeciwdziałających kolizjom międzyludzkim. Wprowadził pojęcie etosu, tj. usankcjonowanego zbioru zasad, które kierują powstawaniem, przebiegiem i rozwiązywaniem owych kolizji. Wyróżnił trzy typy etosu: moralny (regulujący stosunek jednostki do jednostki), grupowy i państwowy. Wychowanie państwowe powinno zapewnić przyswojenie sobie przez młodzież etosu państwowego, opartego na zasadach współżycia i współdziałania obywateli. Książka została skrytykowana przez przedstawicieli Sanacji.
W latach 1934-1939, Sośnicki przygotował kilka artykułów w Encyklopedii wychowania, opublikował wiele opracowań i artykułów (w: Szkoła i Wiedza, Przegląd Pedagogiczny, Nauczycielski Poradnik, Kultura i Wychowanie). Pod koniec lat trzydziestych, Sośnicki przyjął poglądy narodowo-katolickie i sformułował nowe postulaty pedagogiczne, m.in. domagał się, by szkoła wychowywała moralnie w oparciu o religię. W listopadzie 1945, wraz z grupą lwowskich profesorów, przybył do Torunia i współtworzył tam nowy Uniwersytet Mikołaja Kopernika (UMK), gdzie zajął katedrę pedagogiki (do 1960). Był prodziekanem Wydz. Humanistycznego UMK (1945/1946).
W 1946 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym pedagogiki, trzy lata potem - profesorem zwyczajnym, w 1953 roku - doktorem nauk humanistycznych. Z tego okresu pochodzą podręczniki Zwięzły zarys pedagogiki ogólnej (Inowrocław 1946, wyd. 2, Tor. 1948) oraz Dydaktyka ogólna (Tor. 1949, wyd. 2 zmienione, Wr. 1959). Jego praca spotkała się tymczasem z krytyką ze strony władz prosowieckich.
W 1960 roku Sośnicki przeszedł na emeryturę i przeniósł się do Gdańska, nie zaprzestając działalności naukowej i pedagogicznej. Zbudował własną teorię wychowania, wg której pedagogika jest nauką filozoficzną (w odróżnieniu od normatywności poszczególnych systemów pedagogicznych), powinna stosować precyzyjną analizę formalną swego aparatu pojęciowego, rozpatrywać badane zjawiska w kontekście struktury, której część stanowią i w ujęciu porównawczym.
Spuścizna [edytuj]
Sośnicki nie znalazł wielu kontynuatorów swej metody badawczej (przede wszystkim Karol Kotłowski), ale osiągnął wielki autorytet naukowy, a wpływ niektórych jego poglądów widać u wielu badaczy. Był odznaczony w 1908 roku medalem z okazji 60-lecia panowania Franciszka Józefa I, w 1958 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a ponadto m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN i Medalem X-lecia Polski Ludowej. Był dwukrotnie żonaty. Dziś istnieje Prywatne Muz. Pedagogiczne im. prof. K. Sośnickiego oraz Archiwum i Centrum Dokumentacji, Twórczości prof. K. Sośnickiego (w Gdańsku).
Bogdan Roman Nawroczyński (ur. 9 kwietnia 1882 w Dąbrowie Górniczej, zm. 17 stycznia 1974 w Warszawie) - pedagog i historyk pedagogiki, współtwórca polskiej pedagogiki naukowej.
Młodość [edytuj]
1892 r. podjął naukę w gimnazjum w Kielcach, rok później kontynuował edukację w IV Gimnazjum rządowym w Warszawie. W wieku 20 lat ukończył szkołę średnią, zyskując srebrny medal. Różnorodność zainteresowań spowodowała, że Nawroczyński miał trudności z wyborem dalszej drogi życiowej, w tym i kierunku studiów. Łączyło się to m. in. z faktem, iż pierwotnie nie wyobrażał sobie pracy w charakterze nauczyciela – pociągały go jednak studia uniwersyteckie, był bowiem rozmiłowany w literaturze polskiej i naukach filozoficznych. Działacz Organizacji Młodzieży, inicjował wiece i manifestacje przeciw rusyfikacji szkolnictwa wyższego i średniego, był delegatem na ogólnopolski zjazd młodzieży szkół wyższych w Zakopanem w 1909. W tym samym roku zdał egzamin na nauczyciela języka polskiego i łacińskiego oraz propedeutyki filozofii. Po czym udał się do Lwowa, by na tamtejszym Uniwersytecie studiować pod opieką Kazimierza Twardowskiego, pod którego kierunkiem napisał pracę doktorską Prolegomena do nauki o jasności sądów, której promocja odbyła się w 1914 r.
Studia [edytuj]
Był uczonym o pluralistycznych zainteresowaniach naukowych. Odbył studia prawnicze, filozoficzne oraz zdobył wiedzę filozoficzną i socjologiczną. W latach 1925 - 1926 był profesorem na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie praca naukowa Nawroczyńskiego koncentrowała się w dużej mierze na dalszych studiach nad tzw. „nowym wychowaniem”, a szczególnie nad podstawowymi zasadami szkoły pracy i różnymi odmianami tej koncepcji.
W 1926 r. podjął pracę na Uniwersytecie Warszawskim i objął kierownictwo Katedry Pedagogiki oraz doprowadził do zorganizowania tam studiów pedagogicznych. Właśnie w tym okresie powstały najważniejsze dzieła pedagogiczne jego życia.
Okupacja [edytuj]
W czasie okupacji niemieckiej był jednym z organizatorów tajnego nauczania uniwersyteckiego. 1 października 1948 został przeniesiony na emeryturę, nie zakończył jednak działalności naukowej i organizatorskiej w dziedzinie nauki. Mianowano go dyrektorem Biura w Towarzystwie Naukowym Warszawskim oraz bibliotekarzem w Polskiej Akademii Nauk.
W 1958 r. powrócił do pracy dydaktycznej, zajmował się badawczo pedagogiką porównawczą, co zaowocowało nowymi dziełami. Do 1967 r. nadal wykładał, prowadził prace naukowo-badawcze i publikował.
Antoni Bolesław Dobrowolski (ur. 6 czerwca 1872 w Dworszowicach Kościelnych, zm. 27 kwietnia 1954 w Warszawie) - polski geofizyk, meteorolog i podróżnik.
W młodości został skazany na więzienie, a potem zesłany na Kaukaz za działalność konspiracyjną. Po ucieczce studiował w Szwajcarii i Belgii fizykę i nauki biologiczne.
Uczestniczył w belgijskiej wyprawie antarktycznej Adriena de Gerlache'a w latach 1897-1899 (wraz z Henrykiem Arctowskim). W marcu 1898 roku statek wyprawy, "Belgica", został uwięziony przez lody na Morzu Bellingshausena; uczestnicy wyprawy dokonali pierwszego, trzynastomiesięcznego zimowania na Antarktydzie.
Dobrowolski jest autorem jedynej oryginalnej pracy polskiej o wyprawach polarnych oraz monografii lodu (1923). Jako pierwszy też ustalił symetrię krystalograficzną kryształków lodu.
Był dyrektorem Państwowego Instytutu Meteorologicznego (1927-1929). W latach 1929-1949 przewodniczył Towarzystwu Geofizyków. Był inicjatorem utworzenia Obserwatorium Sejsmologicznego w Warszawie. Kierował polskimi pracami badawczymi podczas II roku polarnego (1932-1933). Zorganizował wówczas wyprawe naukową na Wyspę Niedźwiedzią.
Oprócz badań geofizycznych Dobrowolski zajmował się również pedagogiką. Od 1927 do 1938 był profesorem pedagogiki ogólnej Wolnej Wszechnicy Polskiej. W latach 1946-1954 był profesorem pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1952 był członkiem PAN.
Imieniem Dobrowolskiego została nazwana polska stacja badawcza na Antarktydzie, przekazana przez ZSRR w 1959, obecnie czynna w sezonie letnim.
Publikacje [edytuj]
· Wyprawy polarne (1914)
· Drogowskazy (1918)
· Historia naturalna lodu (1923)
· Mój życiorys naukowy (1928, 1958)
· Zagadnienia szkoły powszechnej jako zasadnicze zagadnienie naszej cywilizacji (1932)
· Życie w krainach lodu (1932)
· Męczennicy polarni (1933)
· Najpiękniejsze klejnoty natury. Kryształki lodu i zagadnienie piękna (1946)
· Wspomnienia z wyprawy polarnej (1950)
· Pisma pedagogiczne t. 1-3 (1958-1964)
Józef Półturzycki
(Prof. dr hab.) Jest profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W UW kieruje Katedrą Edukacji Ustawicznej i Andragogiki, w UMK Zakładem Dydaktyki w Instytucie Pedagogiki. Zajmuje się teorią kształcenia, podstawami edukacji ustawicznej, metodyką nauczania jezyka i literatury polskiej oraz andragogiką. Pod jego kierunkiem 15 osób obroniło rozprawy doktorskie, a 580 uzyskało tytuł magistra. Od 1992 r. jest organizatorem i kierownikiem naukowym Toruńskich Konfrencji Dydaktycznych oraz redaktorem „Toruńskich Studiów Dydaktycznych", a od 1995 r. także „Kultury i Edukacji". Jest członkiem Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk i przewodniczącym Zespołu Pedagogiki Dorosłych. Należy do założycieli Akademickiego Towarzystwa Andragogicznego, które powierzyło mu godność prezesa. Współpracuje z licznymi ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą, a szczególnie aktywnie z Uniwersytetem Humboldta w Berlinie, Uniwersytetem w Bielepfeld Klagenfurcie i Regensburgu, Uniwersytetem w Lund, Instytutem Pedagogiki UNESCO w Hamburgu, Instytutem Edukacji Dorosłych w Petersburgu, Uniwersytetem w Moskwie i innymi uczelniami. Jest autorem ponad 360 publikacji, w tej liczbie 15 samodzielnych książek, 7 z współautorem, 15 broszur, 17 tomów zbiorowych pod jego redakcją i współredakcją. Do najbardziej cenionych i znanych jego prac należą: „Akademicka Edukacja Dorosłych” (1994), „Dydaktyka dorosłych” (1991), „Osiągnięcia absolwentów szkół polskich w latach 1985-1989” (1994), „Lekcja w szkole współczesnej” (1985), „Wdrażanie do samokształcenia” (1983), „Jak studiować zaocznie” (1995), „Studenci a uniwersytet” (1995).
Profesor Tadeusz Nowacki - zarys biograficzny z okazji jubileuszu
Oprac.: Helena Mazurek, nauczyciel konsultant KOWEZiU, na podst.: Pedagogika pracy, nr 43 z 2003 r. Radom: Wyd. ITeE. Imponująca, bogata w wydarzenia naukowe i życiowe biografia tytana myśli i pracy, filozofa i wybitnego pedagoga Tadeusza Nowackiego zaczyna się 25 listopada 1913 r. w Łodzi, w robotniczej rodzinie państwa Nowackich.W 1927 r. T. Nowacki ukończył Publiczną Szkołę Powszechną w Łodzi. Dalsza Jego edukacja odbywała się w Zgierzu, w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica, po ukończeniu którego, w 1933 r. uzyskuje świadectwo dojrzałości. Tenże rok zaowocował jeszcze jednym wydarzeniem - Jubilat rozpoczyna studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie poznaje wybitnych humanistów: filozofa i pedagoga Władysława Heinricha, biologa Emila Godlewskiego, językoznawcę Kazimierza Nitscha i wielu innych. Swoją pracę magisterską zatytułowaną „Rozwój świadomości społecznej dziecka warstwy robotniczej” broni w 1937 roku, uzyskując stopień magistra filozofii. Publikacja tej pracy odbywa się dwa lata później.W trudnych wojennych latach Profesor angażuje się w pracę konspiracyjną i tajne nauczanie. Rozprawa doktorska, napisana jeszcze przed wybuchem wojny, została obroniona w 1946 roku na Uniwersytecie Łódzkim. Wówczas Tadeusz Nowacki otrzymuje stopień doktora filozofii.Po wojnie organizuje szkolnictwo na terenie Łodzi i województwa łódzkiego, uczestniczy w tworzeniu Wyższej Szkoły Pedagogicznej, w której następnie wykłada pedagogikę. Życie Profesora obfituje w prace naukowe i organizacyjne, co sprzyja kontaktom i współpracy z wybitnymi przedstawicielami pedagogiki, psychologii i innych dyscyplin. Są wśród nich takie osobistości jak: Tadeusz Kotarbiński, Helena Radlińska, Ryszard Wroczyński, Aleksander Kamiński, Wincenty Okoń.W roku 1950 rozpoczyna się bardzo istotny dział w życiu Jubilata - dział problematyki kształcenia zawodowego. Tadeusz Nowacki podejmuje pracę w Centralnym Urzędzie Szkolenia Zawodowego, w którym do roku 1954 kieruje Wydziałem Kształcenia i Doskonalenia Kadr Pedagogicznych. Równocześnie jako pierwszy w Polsce zajmuje się pracami naukowymi nad zagadnieniami kształcenia politechnicznego.W roku 1960 jest już profesorem nadzwyczajnym. W 1966 roku Jego badania naukowe owocują publikacją „Dydaktyki wojskowej” - jedynej książki o tej tematyce w skali światowej.Podczas pracy w Instytucie Pedagogiki, gdzie Jubilat organizuje zakład kształcenia zawodowego, powstaje jedno z główniejszych dzieł pedagogiki pracy pt. „Encyklopedia Zawodów i Specjalności Szkolnictwa Zawodowego”.W 1972 roku zorganizował Instytut Kształcenia Zawodowego; kierował nim 11 lat.W międzyczasie Tadeusz Nowacki zaangażowany jest w pracach różnych komisji i komitetów zarówno w kraju jak i zagranicą. Współpracuje z Komitetem Nauki i Techniki, uczestniczy w posiedzeniu UNESCO, jest członkiem Rady Naukowej przy Ministrze Obrony Narodowej, prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej.Nie sposób przedstawić w krótkiej notatce ogromu pracy Jubilata, lecz nie można pominąć Jego osiągnięć w tworzeniu nowej w Polsce dyscypliny pedagogicznej - pedagogiki pracy. Na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia Profesor Tadeusz Nowacki tworzy dyscyplinę, której zakres wyznacza triada: Człowiek - Obywatel - Praca. Rzecz w tym, że została przez Niego utworzona szkoła naukowa - dzieło, zasługujące na najwyższe uznanie.Profesor Tadeusz Nowacki jest autorem ponad 40 dzieł z zakresu pedagogiki, pedagogiki pracy, kształcenia zawodowego, psychologii i innych dyscyplin. Redagował ponad 100 prac oraz ponad 500 rozpraw i artykułów, publikowanych w kraju i za granicą. „Leksykon Pedagogiki Pracy” jest datowany 2003 rokiem.Obok pracy twórczej, Jubilat zawsze ma czas na wysłuchanie młodzieży, stawiającej pierwsze kroki na drodze badań naukowych. Jego Osobowość służy przykładem dla wielu ludzi, którzy mają szczęście współpracy z Nim.Jubilatowi życzymy podejmowania nowych wyzwań oraz dalszych sukcesów. Uwaga: Artykuł ukazał się w numerze 06/03, listopad-grudzień 2003r., dwumiesięcznika e-duk@tor z@wodowy
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
Gambit
Administrator
Dołączył: 02 Paź 2007
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Łódź
|
| Wysłany: Wto 0:59, 30 Paź 2007 Temat postu: |
|
|
Wow, jestem pod wrażeniem i to dopiero uznaję za sygnał, że to forum naprawdę działa
Brawa dla Eli i może jakieś bardziej wymierne piwo, albo kubuś
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry » |
|
|
|
|
